Herkese bol fotoğraflı mutlu bayramlar!

Bir 36’lık film takardık makinelerimize, ve bu sayede büyüklerimzden şanslı sayardık kendimizi çoluk çocuk arabaya doluşup fotoğrafçıya gitmek zorunda kalmadığımız için. Teknoloji hayatımızı güzelleştirip bize zaman kazandırıyor derdik böyle anlarda, ama nelerden uzaklaştırıyor, koparıyor haddini de hesabını da yapamamıştık henüz.

Annemin ablası ve kuzeni ile upuzun saçlarını tarayıp, hatta belki de ütüleyip fotoğrafçıda çektirdiği siyah beyaz fotoğrafındaki özen, benim mini mini bir kız iken, ve pek tabiki kıyafetim pembe iken bayram sabahları evimizin salonunda çektirdiğim fotoğraftaki özen arasında hiçbir fark yoktu. Çünkü bayram sabahlarını özel kılmak isteyen babam, bayram namazından sonra aldığı sıcacık ekmeği peynir ve yumurta ile bize yedirdikten sonra önce radyoyu açar, Barış Manço’nun ‘’Bugün bayram erken kalkın çocuklar’’ şarkısı eşliğinde anneme bayramlıklarımızı giydirmemizi rica eder ardından abimle benim boy boy fotoğraflarımızı çekerdi. Gün herhangi bir gün değildi bayramdı çünkü. Şehir dışına çıkmak için fırsat kollanmadığı, ziyaretlerin zorunluluk görünmediği, cici kıyafetlerin giyilip ‘’kutlandığı’’ bir gündü ki o metalik gri ince makinemiz çekmeceden çıkardı ve bizi ölümsüzleştirirdi.

Makinemize taktığımız bu 36’lık film ne kaday kıymetliydi ki öce kadrajdaki yerlerimiz alınır sonra uzun uzunbakılıp paz verdirilir ardından ‘’çekiyoruuum’’ diye son bir ikazdan sonra deklanşöre basılır, o fotoğraf da ancak 36. poz da çekildikten sonra banyo ettirilir ve görülürdü. Bu yüzdendir aslında anneamin hala kötü çıksa da bir hareketle sileceğimi bildiği dijital makineme poz verilirken ayağa kalkıp ellerini iki yanda birleştirip gülümsemesi... Oysa ki biz fotoğrafçıya kadar gitmek yerine evde kendi fotoğrafımızı kendimiz çektiğimiz için şanslıydık öyle mi?

Şimdi ben yarın sabah kalktığımda günlerdir çalışmaktan alışveriş bile yapamadığım mutfağımda peynirim bile olmadığı için göremediğim sıcak ekmeğime bir de poz veremeyeceğim babamın objektifine mi üzüleceğim? Yoksa evimde bir bayram tatlısı bile yapamadığım için mi? Oysa yaşadığımız hayatı özel kılan, bir an mola verip nerede ve nasıl olduğumuzu bize hatırlatan bu sıradanlaştırdığımız özel anlar değil midir? Peki bu kadar sıradan yaşarsak hayatı çocuklarımıza ne öğeteceğiz biz?

Bu bayram bana çok ani geldi aslında, sadece yastığımın altına koyduğum kırmızı papuçlarım var onu da zar zor bugün alabildiğim. Bir de bu çektiğim resmini hiç beğenmediğim ama sizinle eski bayramlarımı paylaşmak istediğim için yeni birfotoğraf çekmeye vaktim olmadığı için istemiye istemiye eklediğim, içine iki tatlı kaşığı kakao ekleyerek pişirdiğim Dr.Oetker hazır kokos kurabiyelerim, yaninda da çocukluk yüzüme benzediği için dörtbin kiloometre uzaktan yuvama taşıdığım meleklerim..

Bunca şeyin yanında iyi birşeyler olmalı ki hayat dengelensin diye bayramın 4. günü ATV sabah haberlerine çıkacak ve kitabımı konuşacak olmamın heyecanı var. Ama ben herşeye rağmen yarın sabah pespembe giyinip babamın objektifine bakmak istiyorum! Biri beni bir an 20 sene evvelsine götürebilir mi?