Ağlak Bebek!

Ben doğduğum andan 2,5 seneki o ilahi geceye kadar bir an bile susmadan sürekli ağlamışım. Gecelerini annem beni sallar babam uyur, sonrasında babam beni sallar annem uyur şeklinde geçiren ebeveynlerim hayatlarının toplam yaşlanma ortalamalarının hemen hemen yarısını o zaman yaşamışlar. Hatta bir gece sinir krizi geçiren babamın beni havaya kaldırıp bağırması sonucunda annemin tam da boşlukta beni yakaladığı ve şu kutsal hayatımı yaşamama vesile olduğu rivayetler arasındadır. Ağlamaktan çatlayan ve kanayan göbek deliğim, 3,5 kilo olarak dünyaya gelişimden sonraki 2. ayda hala 3,5 kilo olmam gibi sebeplerden ötürü aşındırdıkları doktor amcalardan bir tanesi, daha ben annemin kucağında bekleme salonunda iken çıkardığım seslere dayanamayıp annemleri kovmuş. Konu komşu, akrabalar, arkadaşlar Ve tam 2,5 sene sonra o ilahi gecede ben sallarken uyuyakalan annem, uyandığında benim ağlamadığımı görünce uyku sersemi benim öldüğümü zannedip ağlamaya başlamış. Ağlama sesine uyanan babam da eğilip nefesimi dinlemiş. Ölmeyip uyuduğuma karar verdiklerinde ise ya uyanırsam diye heyecandan sabaha kadar başımda beklemişler. Hatta ertesi gün de geceyi zor etmişler ben uyuyacak mıyım acaba diye. Gece olup da uykuya daldığımı görünce de mutluluktan ne yapacaklarını şaşırmışlar.

Dünyaya gelmeyi herhalde istememiş olan bebek ben, dünyanın ne olduğu hakkında fikir sahibi olmaya çalışan çocuk ben olma yolunda da ağlama konusunda aynı azmi devam ettirmiş, günün çeşitli anlarında çeşitli şeylere ağlayarak etrafımdaki herkesi bir güzel bezdirmiştim. Pedagoglar, büyükler, kitaplar, hiçbiri ağlamama çare bulamamıştı. Annem o kadar çok sıkılmıştı ki benim ağlamamdan, ben ağlayacağım zaman beni odama götürür, içindeki siniri dişlerinin ısırdığı dudaklarının arasından kelimelere döküverirsin: ‘’Ağlayacak mısın kızım? Bitince beni çağır oldu mu güzel evladım!’’

Bu kadar çok ağlamak için de metabolizmadan enerji tüketilmesi gerekiyor değil mi? E haliye ben de çok ama çok zayıf bir çocuktum. Charles iş başında dizisinden görüp istediğim strech kot pantolonu almasına almıştı annem bana ama bende strech durmuyordu. Ben bu duruma ağlıyor, ağladıkça kilo veriyor, kilo verdikçe pantolon daha bir olmuyordu. Okula giderken bacaklarım kalın olsun diye üst üste 2 tane külotlu çorap giyer, kot pantolonumun altına eşofman giymeden çıkamazdım.

Bütün bu zayıflığıma rağmen bir de uzun olan boyum işleri daha da kötüleştirmiş beni hastalıklı bir insan tipine sokmuştu.

O zamanlar en büyük gençlik bunalımım olan kilomun şimdilerde özeneceğim bir şey olacağını nerden bilebilirdim? Her şey Üniversite ile birlikte işe başlamam ile gelişti. Masa başında geçirilen saatler, araba alınması ile yok olan yürüyüşler ve zamansızlıktan yenen fast food lar sonunda beni önce balıketine sonra hafif kilolu halime getirdi.

İlk başlarda balıketi kıvamına geldikçe rejim yapıyor, birkaç kilo verdikten sonra eski yaşamıma devam ediyordum. Ama sonraları büyüyen midem ve açılan iştahım bu programımı bir güzel bozuverdi. Bütün gün oruç tuttuktan sonra iftarda bir adet hamburger menüyü bile bitiremeyen insandan hamburgerin yanında tavuk parçaları, oradan da üzerine tatlı şeklinde eklemelere giden bir insana dönüştüm.

‘’Ay olsun boyun uzun’’, ‘’Göstermiyorsun’’ , ‘’Kilo eşit dağılmış, en azından basenlerin yok’’ lafları beni az bir süre oyalayabildi. Hele ki 1 sene önce sigarayı da bırakmam ile eklenen kilolarım sonucu telafisi imkânsız hasarlara doğru yelken açtı.

Hemen, acilen bir beslenme uzmanına gittim. Kilolarımın eşit dağıldığını, spor yapmamdan ötürü kas oranımın iyi olduğunu, metabolizmamın bir erkek gibi hızlı çalıştığı gibi pozitif duruma hazırlama laflarından sonra kendisi gerçeğe geldi. Maksimum kilo sınırımın 8 kilo üzerindeydim. Acilen verilen bir beslenme programı, desteklenen egzersizler ve bitkisel destekler ile bugüne geldim. Tam 10 kilo vererek maksimum Sınırımın altına indim ve ortalama kiloya yaklaşmaya çalışıyorum.

Bu süreçte de hepinizin tahmin edebileceği gibi beslenmeyi en baştan öğrendim. Şekerin vücudumda yarattığı tahribatları, beyaz un’un aslında ne olduğunu, beslenme ile abartma arasındaki farkları gün be gün öğrendim.

İlk başlarda hayatımın sonuna kadar vedalaşacağımı sandığım tatlılara şimdilerde hafif ve sağlıklı reçeteler ile ulaşmaya çalışıyorum. Tam da bu günlerde diyabetik tarifler konulu etkinlik benim ne kadar hoşuma gitti artık tahmin edebiliyorsunuzdur.

‘’Üç Beyazsız Hamur İşleri’’ isimli kitaptan öğrendiklerimce kendi kendice uydurduğum diyet, hafif hamur işlerimden hangisini görücüye çıkarsam diye düşünürken bugün canımın çok fazla Portakal Ağacından görüp de diyete çevirdiğim havuçlu kek çektiğini fark ettim.

(Not: Kek daha düşük kalorili olsun diye sıvı tatlandırıcı ile yapmayı denedim, fakat kekin puf puf olup güzel kabarmasını sağlayan en önemli etken yumurta ile şekerin uzun uzun çırpılması olduğundan, sıvı tatlandırıcı ile çırpılan yumurta aynı kabartma etkisini yaratmadı. Toz halindeki tatlandırıcı da keke hemen hemen aynı etkiyi yaratarak, sanki bütün havası çekilmiş gibi keki adeta kuruttu. Bu yüzden en azından bir adım daha sağlıklı olması açısından esmer şekerde karar kıldım)

Malzemeler;

4 adet yumurta
3/4 su bardağı esmer şeker
2 adet rendelenmiş havuç
1 avuç iri kırılmış ceviz
2 su bardağı tam buğday unu
1 tatlı kaşığı tarçın
1 paket kabartma tozu

Hazırlanışı;

1-Fırının ısısını 175 dereceye getirin.
2- Şeker ve yumurtayı iyice çırpın.
3-Karışıma ceviz ve havucu ekleyerek çırpmaya devam edin.
4. Tam buğday unu, kabarma tozu ve tarçını birlikte ekleyip karıştırın.
5.Yağlanmış ve unlanmış kalıbınıza kek karışımını döküp 40-45 dakika pişirin.