Benim Dünyam

Sınırlarını çok keskin bir şekilde çizdiğim dünyam, bu dünyamın da şartları vardır elbet herkes gibi. Ne yaşarsam yaşayım, mesela günüm ne kadar kötü geçerse geçsin arşivimden bir şarkı canlandırıverir beni. Kendimce nerelere gider gelir rahatlarım o şarkıyla. Bazen canım insan ister kalabalık alışveriş merkezleri, bazense o vazgeçemediğim denizim. Bazen de kapağındaki yazı fontundan içindeki edebiyata kadar bana ait olan bir kitap. Rengi bana ait mutfağım, mutfağımda bana ait tart kalıbım, kalıbımın dinlendiren gri rengine bile bakıp dinlenebilir rahatlayabilirim yeter ki bana ait olsun.

Mesela çalışırken bile çok sıkıldım, sinirlendim ya da bunaldım diyelim, bazen Goran Bregoviç, bazen Morrissey dinlerim ruh halime gore. La vie en rose’u bazen de o ruhumun yarısından çalıverilen Edith Piaf dan bazen daha uzaklardan Louis Amstrong’dan. Üç dakika beş dakika kendimle başbaşa kaldığımda bütüm gücümü toparlayabilirim hayata karşı. Sabah bile kalktığımda yüzümü yıkamaya giderken önce radyoyu açarım. Şansıma çıkan Joy şarkısında akşamdan doldurduğum su ısıtıcımın düğmesine basarken dalar giderim kendime, dünyama. Çayım öyle sıradan bir kavanozda duramaz benim, bir yanıyla beni anlatması gerekir. Tabağım, çatalım, ekmeğimin dolabımda durduğu yer bile bana özel, benim dünyamdan olmalı. Biryere kalmaya giderken bile bir çanta eşya götürürüm kitap fotoğraf ne bileyim hiç bulamadım bir oyuncağım. Anneme bile gidince üçüncü gün kendi kendime huzursuzlanmaya başlarım evim evim diye. Haftada 5 gün çalışıp Cumartesi sokaklarda gezip Pazar misaifr kabul edemem mesela ben ille bir günüm bana kalacak.Ben en sevdiğim filmi takıp bir rahatlayacağım mesela. Arka arkaya üç bölüm Friends izleyip gülüp stresimi atacağım. Kendi kendime konuşmadan dünyamı yaşayacağım ben ne zorum diyorum bazen kendime.

Akşam eve gelince de öyle yemeğimi yiyeyim televizyonu da düğmesine basayım diyenlerden değimdir. Çoğu insan mesela sıradan bir hafta içi akşamında beni dolabımdaki eşyaları katlayıp düzeltiyorum sanır, oysa ben ya çalan müzike ruhumu dinlendiriyorumdur ya da temizlikçinin istemeden müdahele ettiği özel alanımı yine kendim haline dönüştürmeye çalışıyorumdur. Bu yüzden bütün insanlar beni düzen budalası, simetri hastası falan sanırlar, oysa Zeynepleştirmeye çalışıyorum sadece hayatı...

Fakat son günlerde bunların hiçbirini yapmaz, deyim yerinde ise ot gibi yaşar oldum. İçimden bana ait birşey gelmiyor hiç. Örneğin gece 12 ye kadar ofiste çalışıyorum ama yorulmuyorum, çalışmayıp eve geldiğimde de saat 10 da uyuyuveriyorum. Sanki birileri bana ait birşeyler yapmamı engellemeye çalışıyormuş gibi. Her akşam uykumda bağırır olmuşum oysa sabah kalktığımda hatırladığm rüyalarım o kadar sıradan ki. Hani kahve içesim bile yok diyeceğim demekten korkuyorum. Cebimde fotoğraf makinem sahaflardan mercana kadar kapalı çarşı gezdim de tek kare fotoğraf bile çekmedim, bu durumdan korkuverdim.

Yoğunluktur, yorgunluktur geçicidir diyorum kendi kendime de bana bir haller oluyor hayırlısı..

Portakal Reçeli

Malzemeler

1 kg portakal

4 su bardağı şeker

½ su baedağı su

½ limonun suyu

Hazırlanışı

1-Portakalları dilimlemeden tencereye koyup üzerine geçecek kadar su koyup ocağın altını yakın. Su kaynayınca 2 dakika kaynatıp suyu boşaltıp yenisini koyun.

2-Bu işlemi portakalların acısı çıkana kadar tam 4 kez tekrarlayın.

3-En son portakalları soğuk suda 5 dakika bekletin ve dilediğiniz şekilde dilimleyin.

4-Tencereye koyup üzerine ½ su bardağı su ve şekeri ekleyip kapağını kapatıp suyunu salmasını bekleyin.

5-Ocağın altını yakıp reçel kıvamına gelene kadar kaynatın. (Benimkisi yaklaşık 45-50 dakika sürdü)

6-En son limon suyunu ekleyip bir iki taşım daha kaynatıp altını kapatın.